มองท้องฟ้าหน้าเรือนยังเหมือนเก่า
แต่ใจเราผันแปรไม่แลหลัง
ฟ้าเหมือนเดิมที่เริ่มเปลี่ยนคือการฟัง
ว่าชีวิตจะต้องตั้งรับอย่างไร
เมื่อโรคภัยตามสมัยไม่นิ่งหยุด
สุดยื้อยุดยับยั้งภัยครังใหญ่
สังคมเปลี่ยนใจคนแปรสร้างแผลใจ
แล้วชีวิตก็ไม่ใช่ชีวิต
ความอบอุ่นหนุนใจนานไปหาย
เพื่อนบ้านตายหลายบ้านประตูปิด
เคยมากมายหายวับหมู่มวลมิตร
ไม่เหมือนภาพชีวิตคิดวัยเยาว์
เสียงหัวเราะหายไปเมื่อไหร่นั่น
ใยชีวิตต้องฝ่าฟันผันเป็นเศร้า
สุขหลอกหลอกบอกให้หลงธงใจเรา
เกินคาดเดาเกินเข้าใจเกินทนทาน
ทั้งความตายทั้งการจากยากยื้อยุด
อีกความรักเมื่อต้องหยุดสุดคิดอ่าน.
ไม่สิ้นหวังแต่คว่ำขันอันตรธาน
เหมือนวันผ่านผ่านแล้วต้องเแล้วเลย
เหมือนเปลี่ยนภพจบชาติไม่อาจท้วง
ไม่อาจทวงสิ่งหวงยอมนิ่งเฉย
ละมือวางออกห่างความคุ้นเคย
ชีวิตเอยจำนนจนเกินจำ
หายใจเข้าเพื่อเอาออกแม้-ยอกอก
น้ำตาตกรินไหลใจพลิกคว่ำ
ข่มตาหลับปรับใจไห้ประจำ
วิบากกรรมใครหนอทำช่างซ้ำซ้อน
จนแว่วเสียงระฆังดังกลางจิต
หลายความคิดผิดแล้วให้แล้วก่อน
มองวันนี้แค่นี้ทีละตอน
หลับตาก่อนแล้วถอนใจให้ยาวยาว
---นลินมณี---
๑๕ พฤษภาคม ๒๕๖๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น