ขังตัวเองยืนป้องสองมือเปล่า

ทะมึนทึมอึมครึมไกลเกินกู่
ระบาดอยู่อู่ฮั่นสั่นสยอง
เหมือนมีเสียงไกลตาฟ้าคะนอง
ครวญครืนครืนกึกก้องอยู่ไกลไกล

แล้วไม่นานข่าวล่าก็มาถี่
ที่นั่นนี่โควิดติดกันใหญ่
โรคระบาดโลกประกาศแทบขาดใจ
โลกลุกไฟประลัยกัลป์นั่นเรื่องจริง

บ้างรีบหลบจบสิ้นชีวิตหยุด
ปิดหน้าต่างพลางมุดอุดตัวดิ่ง
เป็นคนรูอยู่หลุมสุมตัวพิง
กลัวฝนเหลืองเปลืองทิ้งวิ่งลงมา

บ้างเก็บงำจำตนทนอึดอัด
รัดเข็มขัดรัดตัวกลัวฟ้าผ่า
ปิดปากเงียบเหยียบพื้นยืนขาชา
กลัวข้าศึกกระทืบม้ามาฆ่าฟัน

ขังตัวเองยืนป้องสองมือเปล่า
ตัวสั่นเทาซบหน้าแข้งขาสั่น
หวั่นระเบิดตูมลงเป็นดงควัน
สุดหน้าหันให้มีที่หายใจ

แต่ความจริงยิ่งแย่แพ้ทางสู้
เพราะไม่รู้ว่าศัตรูนั้นอยู่ไหน
สบตาคนที่รู้จักรักไว้ใจ
ก็อาจใช่ไส้ศึกให้นึกไป

ตกตระหนกอกสั่นขวัญวิตก
เหมือนลูกนกตกมหานทีใหญ่
พอรอดมาโผหากำลังใจ
แต่อ้อมกอดไม่ปลอดภัยให้พันพัว

นาทีนี้ขอมีใครก็ได้
ยื่นมือมาฉุดใจในแสงหลัว
แต่โควิดมันติดมือช่างน่ากลัว
ต้องชักมือกอดตัวตามลำพัง

คือสงครามยามยากลำบากนัก
ห่วงคนรักคิดมาน้ำตาหลั่ง
ระแวงคนรอบตัวสุดกำลัง
ไม่รู้ใครได้ฝังใครฝังใคร

---นลินมณี----
๑๙ พฤษภาคม. ๒๕๖