สตูไก่

ขังตัวเองยืนป้องสองมือเปล่า

ทะมึนทึมอึมครึมไกลเกินกู่
ระบาดอยู่อู่ฮั่นสั่นสยอง
เหมือนมีเสียงไกลตาฟ้าคะนอง
ครวญครืนครืนกึกก้องอยู่ไกลไกล

แล้วไม่นานข่าวล่าก็มาถี่
ที่นั่นนี่โควิดติดกันใหญ่
โรคระบาดโลกประกาศแทบขาดใจ
โลกลุกไฟประลัยกัลป์นั่นเรื่องจริง

บ้างรีบหลบจบสิ้นชีวิตหยุด
ปิดหน้าต่างพลางมุดอุดตัวดิ่ง
เป็นคนรูอยู่หลุมสุมตัวพิง
กลัวฝนเหลืองเปลืองทิ้งวิ่งลงมา

บ้างเก็บงำจำตนทนอึดอัด
รัดเข็มขัดรัดตัวกลัวฟ้าผ่า
ปิดปากเงียบเหยียบพื้นยืนขาชา
กลัวข้าศึกกระทืบม้ามาฆ่าฟัน

ขังตัวเองยืนป้องสองมือเปล่า
ตัวสั่นเทาซบหน้าแข้งขาสั่น
หวั่นระเบิดตูมลงเป็นดงควัน
สุดหน้าหันให้มีที่หายใจ

แต่ความจริงยิ่งแย่แพ้ทางสู้
เพราะไม่รู้ว่าศัตรูนั้นอยู่ไหน
สบตาคนที่รู้จักรักไว้ใจ
ก็อาจใช่ไส้ศึกให้นึกไป

ตกตระหนกอกสั่นขวัญวิตก
เหมือนลูกนกตกมหานทีใหญ่
พอรอดมาโผหากำลังใจ
แต่อ้อมกอดไม่ปลอดภัยให้พันพัว

นาทีนี้ขอมีใครก็ได้
ยื่นมือมาฉุดใจในแสงหลัว
แต่โควิดมันติดมือช่างน่ากลัว
ต้องชักมือกอดตัวตามลำพัง

คือสงครามยามยากลำบากนัก
ห่วงคนรักคิดมาน้ำตาหลั่ง
ระแวงคนรอบตัวสุดกำลัง
ไม่รู้ใครได้ฝังใครฝังใคร

---นลินมณี----
๑๙ พฤษภาคม. ๒๕๖

ไก่ทอดใบมะกรูด

จนแว่วเสียงระฆังดังกลางจิต

มองท้องฟ้าหน้าเรือนยังเหมือนเก่า
แต่ใจเราผันแปรไม่แลหลัง
ฟ้าเหมือนเดิมที่เริ่มเปลี่ยนคือการฟัง
ว่าชีวิตจะต้องตั้งรับอย่างไร

เมื่อโรคภัยตามสมัยไม่นิ่งหยุด
สุดยื้อยุดยับยั้งภัยครังใหญ่
สังคมเปลี่ยนใจคนแปรสร้างแผลใจ
แล้วชีวิตก็ไม่ใช่ชีวิต

ความอบอุ่นหนุนใจนานไปหาย
เพื่อนบ้านตายหลายบ้านประตูปิด
เคยมากมายหายวับหมู่มวลมิตร
ไม่เหมือนภาพชีวิตคิดวัยเยาว์

เสียงหัวเราะหายไปเมื่อไหร่นั่น
ใยชีวิตต้องฝ่าฟันผันเป็นเศร้า
สุขหลอกหลอกบอกให้หลงธงใจเรา
เกินคาดเดาเกินเข้าใจเกินทนทาน

ทั้งความตายทั้งการจากยากยื้อยุด
อีกความรักเมื่อต้องหยุดสุดคิดอ่าน.           
ไม่สิ้นหวังแต่คว่ำขันอันตรธาน
เหมือนวันผ่านผ่านแล้วต้องเแล้วเลย

เหมือนเปลี่ยนภพจบชาติไม่อาจท้วง
ไม่อาจทวงสิ่งหวงยอมนิ่งเฉย
ละมือวางออกห่างความคุ้นเคย
ชีวิตเอยจำนนจนเกินจำ

หายใจเข้าเพื่อเอาออกแม้-ยอกอก
น้ำตาตกรินไหลใจพลิกคว่ำ
ข่มตาหลับปรับใจไห้ประจำ
วิบากกรรมใครหนอทำช่างซ้ำซ้อน

จนแว่วเสียงระฆังดังกลางจิต
หลายความคิดผิดแล้วให้แล้วก่อน
มองวันนี้แค่นี้ทีละตอน
หลับตาก่อนแล้วถอนใจให้ยาวยาว

---นลินมณี---
๑๕ พฤษภาคม ๒๕๖๓

เทพเจ้าโควิดสะกิดโลก

เทพเจ้าโควิดสะกิดโลก
เลือดชุ่มโชกมนุษยชาติผู้อาจหาญ
ยกตัวเองเบ่งบ้ามานมนาน
จึงทุกบ้านเจอโควิดสะกิดเอา
เพียงสะกิดเบาเบาเอาเบาะเบาะ
เตือนให้วางตัวเหมาะอย่าแบบเก่า
โลกมิใช่ของมนุษย์หยุดหูเบา
คราวนี้เจอทักเข้าให้เข้าใจ
ว่าคือผู้อาศัยในโลกนี้
ต้องทำตัวดีดีอย่าเป็นใหญ่
ต้องเจียมตัวแบ่งปันให้พงไพร
แก่ฝูงสัตว์น้อยใหญ่ได้ร่วมวง
อีกทั้งมวลต้นไม้ที่หลายหลาก
ควรคืนที่ให้ฝากหยั่งรากหลง
ลงเนื้อดินโดยเสรีที่ใจจง
เป็นป่าดงดังเดิมที่เริ่มมา
เจ้าเป็นแค่ส่วนหนึ่งมาอาศัย
ต้องคืนพื้นส่วนใหญ่ให้ป่าหนา
คืนมหาสมุทรสุดไกลให้หมู่ปลา
คืนท้องฟ้าให้นกกาทั้งรังคอน
ถ้าแค่มาขออาศัยจะให้อยู่
แต่ถ้ามาข่มขู่อย่างแต่ก่อน
จะรื้อโลกโยกน้ำและดินดอน
เหมือนที่เคยพร่ำสอนมาพันปี
และจะปลิดจิตตระหนี่ที่ตวงตัก
สิ่งใดรักจะควักทิ้งไปทุกที่
ดับสายพันธุ์อันทะนงลงเพียงนี้
เพื่อให้อีกสปีชีส์มีที่ทาง



---นลินมณี---
๑๒. พฤษภาคม. ๒๕๖๓

ท่านทรงสอนให้พอเพียงเลี้ยงตัวรอด

เคยดั้นด้นฝ่าฟันไปเมืองนอก
ต้องนั่งเครื่องบินออกสู่เวหา
แอบพกพริกเครื่องแกงแกล้งใส่มา
กลัวเป็นบ้าโหยหาบ้านเมื่อนานไกล
ถ้าไปเรียนหรือทำงานบ้านฝรั่ง
คงต้องปรับตัวยั้งขังตัวใหม่
ใจต้องยอมน้อมรับบ้านเมืองไกล
ประเทศใหม่ไม่เหมือนบ้านเมืองเรา
มาวันนี้ต้องปรับตัวกลัวโควิด
ทั่วทุกทิศผิดตากว่าวันเก่า
ต้องขังตัวช่วยกันให้บรรเทา
คนเต้นเร่าไม่เอาการเปลี่ยนแปลง
ใยร้อนรนจนบ้าว่านั่นนี่
ทั้งที่อยู่บ้านนี้ใช่ใครแกล้ง
ที่ในครัวมีน้ำปลาราคาแพง
อีกเครื่องแกงของชอบขอบใจจัง
ใช่ตะลอนนอนถนนคนแปลกหน้า
ใช่ต่างชาติต่างภาษาหน้าขึงขัง
ไปทางไหนขอข้าวได้ไม่อินัง
เหนื่อยก็นั่งพักร่มไม้ใต้บารมี
ท่านทรงสอนให้พอเพียงเลี้ยงตัวรอด
ของสุดยอดแห่งชีวิตคิดดูนี่
ผักปูปลาอาหารมากมายมี
อีกคนดีมีล้นบนแผ่นดิน
ใยโวยวายว่าจะตายต้องได้อีก
เงินกระผีกหลังตู้เย็นเห็นเป็นหมิ่น
ถ้าลองวางทางพระละให้ชิน
ก็มีกินเรื่อยไปไม่อดตาย

--นลินมณี---
 ๙. พฤษภาคม. ๒๕๖๓

จบความหมายสมมติมนุษย์โลก

เมื่อโลกพักเยกโยกมาหยุดนิ่ง
สรรพสิ่งจึงไหวติงแค่รู้ไหว
ที่เคยวุ่นวอกแวกก็แตกไป
ที่เคยให้ค่าแพงลงแดงตาย
จบความหมายสมมติมนุษย์โลก
สิ้นสุขโศกแบบเก่าให้เบาหาย
ปลิดใบร่วงหมดช่วงในยุคปลาย
หมดความหมายหลายหมายที่หมายตา
กลับมาอยู่นิ่งเงียบเรียบเรียบตอบ
เป็นทางชอบชีวิตจิตสง่า
หายใจลึกนึกดีมีปัญญา
กินแค่พอรู้ค่าว่าได้กิน
พูดแค่พอรู้จำในคำพูด
ที่กราวรูดลงแดงตะแคงดิ้น
คือจิตพล่านนานไปคงได้ชิน
นิจสินจำศีลทั้งเมืองแมน
แล้วแย้มพรายหลายคนบนโลกซ่อน
ที่เดิมซอนซุกตัวเหมือนชั่วแล่น
แต่แท้คือชีวิตติดคำแคลน
ก็ฉายตัวทั่วแดนถ้าแม้นมี
ที่เคยผิดติดดินกินโป่งป่า
ก็พ้นคำครหาว่าคนผี
ถึงคราวอดน้ำลดหมดครั้งนี้
ปลามากมีเกินมดจะอดปลา

---นลินมณี---
๗. พฤษภาคม  ๒๕๖๓

คุกโควิดติดคุกต้องถูกจับ

ไม่ได้ทำใดผิดติดร่างแห
แค่หายใจทำไมต้องใช้โขลน
มาชี้หน้าว่าเป็นโจรกลุ่มโชกโชน
ถูกจับโยนข้อหาอาชญากรรม

ไม่ได้ทำใดผิดติดคุกก่อน
คืนนี้นอนซังเตตลอดค่ำ
ต้องรอผลพิพากษาความระยำ
โทษประหารอาจนำมาให้เลย

แสนเสียดายวันวานที่หวานหอม
เคยนั่งล้อมอำเช่นเล่นเฉลย
ต่อแต่นี้ไม่มีที่เคยเคย
ต้องอยู่เฉยขังเดี่ยวเบี้ยวไม่มี

คุกโควิดติดคุกต้องถูกจับ
เฝ้ามองฝานั่งนับแต่วันที่
กินอาหารกันตายที่พอมี
ถูกกักขังอย่างนี้เพราะอะไร ?

"ถึงไม่ผิดเพื่อนก็ผิดพ่อก็ผิด
ปู่ย่าผิดติดมาแต่ไหนไหน
เจ็ดชั่วโคตรผิดมาและผิดไป
จะเอาไหมให้ประหารราญสิ้นตอ ?"

" ถ้าไม่อยากหั่นเหี้ยนอย่าหือหา
ปิดวาจาบ้าบอนะร้องขอ
มือที่ทำจำไว้ล้างให้พอ
ต่อคราบบาปแต่ชั้นพ่อที่จัญไร "

ไม่มีแล้ววันเก่าเก่าเหงาใจจัง
แอบมานั่งมองฝาน้ำตาไหล
คุกจำยอมขังตนต้องทนไป
จำใส่ใจในคุณค่าเวลามี

--- นลินมณี---
๓๐. เมษายน. ๒๕๖๓

ไก่หมักเกลือทอด วันหยุด